Salat ve selam senin icindir Ey Nebi...

Salât ve selam Senin içindir 'Ey Nebî!'

Efendiler Efendisi’ne (sas) her
fırsatta salât u selam getirmemiz ona karşı vefamızın gereğidir. Çünkü,
salât u selamlarla onu her anışımız, hem onun peygamberliğini bir
tebrik, hem getirdiği saadet-i ebediye müjdesine karşı bir teşekkür ve
hem de bildirdiği fermanlara itaatimizi ve biatımızı yenilememiz
manasına gelmektedir.

Efendiler Efendisi’ne salât u selâm okumakla, ahd-ü peymanımızı
yenilemiş, ümmeti arasına bizi de dahil etmesi isteği ile kendisine
müracaat etmiş oluyoruz. “Seni andık, Seni düşündük; Teala’ya Senin kadrini yüceltmesi için dua ve dilekte bulunduk” demiş ve “Dâhilek ya Rasul / Bizi de nurlu halkana al ey ’ın Rasulü!..” talebimizi tekrar ederek onun engin şefkat ve şefaatine sığınmış oluyoruz.

Salât u selama Efendimiz’den daha çok biz muhtaç bulunuyoruz. Ona
müracaatımızla mevcudiyetini, büyüklüğünü kabullenmiş ve küçüklüğümüzü,
hiçliğimizi ilan etmiş; aczimiz ve fakrımızla beraber, şiddetli ve çok
büyük bir günün endişesiyle melce ve mencâ olarak Resul-ü Ekrem’e
dehâlet etmiş, arz-ı ihtiyaç ve arz-ı halde bulunmuş oluyoruz.

“Salât”, tebrik, dua, istiğfar, rahmet gibi anlamlara gelmektedir.
Salât kelimesinin çoğulu “salavât”tır. Kur’ân’da buyurulur ki: “
ve O’nun melekleri Peygamber’e hep salât ederler. Ey mü’minler, siz de
Ona salât (ve dua) edin ve samimiyetle selam verin.” (Ahzab, 33/56) Bu
âyeti kerimeyle, Peygamberimize salât ve selamlar getirip hürmetlerini
arz etmek her müslümanın yapması gerekli olan bir görevdir. Her
müslüman en azından “Âllâhümme salli alâ Muhammed - Allâhım rahmet ve
bereketin Efendimiz Hazreti Muhammed üzerine olsun” diyerek salât
getirmek mecburiyetindedir.

Efendimiz, “Yanında benim adım anılıp da bana salât getirmeyen kişinin
burnu sürtülsün, hakarete uğrasın.” buyurmuştur. Bu hususta; bazı
alimler, “Hz. Peygamber’in adı ne kadar anılırsa anılsın bir defa salât
edilmesi yeterlidir.” derken, alimlerin çoğunluğu ise, “Efendimiz’in
adı her anıldığında salât u selam getirilmesi gereklidir.” demiştir.
Bazıları, insanın, ömründe bir kere salât u selam getirmesinin vâcib
olduğunu söylerken, İmam Şâfi gibi kimseler de nâm-ı celil-i Muhammedî
her anıldığında hemen salât u selamla Ona senâda bulunmak gerektiği
kanaatindedirler.

Salât u selam meselesine vefa borcu nazarıyla bakmak lazım. Efendimiz’e karşı borçluyuz. ,
bazılarımız için ağır gelebilecek şekilde her an o borcu ödüyor olma
şuuru içinde bulunmakla bizi mükellef kılmamış. Her an O’nu hatırlıyor
olma, O’na hiç durmadan salât u selam getirme teklifinde bulunmamış.
Fakat, biz zaten O’nun getirdiği dinin hükümlerine riayet ettiğimizde
bir yönüyle O’na karşı medyuniyetimizi de sürekli dile getirmiş
oluyoruz. Günde beş defa minarelerimizden olduğu gibi gönüllerimizden
de yükselen ezanımızı düşünelim. Her namaza yürüyüşümüzde, “Gök nûra
gark olur nice yüz bin minareden, Şehbâl açınca rûh-u revân-ı
Muhammedî; Ervah cümleten görür “u
Ekber”i, Aks eyleyince arşa lisân-ı Muhammedî.” (Yahya Kemâl)
sözlerinin hakikatini seslendiriyor ve önce ezanla vefamızı ilan
ediyoruz.

Zât-ı Uluhiyet’in yanında Efendimizin nâm-ı celîlini de anıyoruz. “Lâ ilahe ill”ın,
“Muhammedün rasûlullah “tan ayrılamayacağını, şehadetin ancak ikisini
beraber söylemekle gerçekleşmiş olacağını gösteriyoruz. Üstad
Hazretleri’nin de Mektubât’da belirttiği gibi, kelime-i şehadetin iki
kelâmının birbirinden ayrılamayacağını, onların birbirini tazammun ve
isbat ettiğini, biri birisiz olmayacağını ifade ediyoruz. Evet, madem
Peygamberimiz (aleyhissalâtü vesselâm) Hâtemü’l-Enbiyadır, bütün
enbiyanın vârisidir. Elbette O, bütün vusûl yollarının başındadır. Onun
cadde-i kübrâsından hariç hakikat ve necat yolu olamaz. Umum ehl-i
marifetin ve tahkikin imamları, Sadi-i Şirazî gibi derler: “Ey Sâdî!
Muhammed’i (sallu aleyhi ve sellem) örnek almadan bir kimsenin selâmet ve safâ yolunu bulması imkânsızdır.”

Gözümüz Seninle aydın Ya Resul

Cenabı Hakk’ın isminin yanında Efendimizin de adının bulunmasıyla
alakalı Endülüslü büyük alim Kadı Iyaz, Şifa-i Şerif’inde şunu
nakleder: Hazreti Âdem, kendisine yasaklanan meyveden yedikten sonra
Cenâbı ’a Efendimiz’i şefaatçi ederek yalvarmış; “Muhammed hürmetine beni affet!” demiştir. Teâlâ’nın, “Sen Muhammed’i nereden biliyorsun?” sorusuna karşılık da, “Ben, Cennet’in kapısında ‘Lâ ilâhe ill,
Muhammedun rasûlullah’ yazısını gördüm. İsmi, Senin İsm-i Şerifi’nin
yanında anılan biri, Sen’in yanında en kıymetli olsa gerek!” şeklinde
cevap vermiştir. Bazı kitaplarda rivayet edildiğine göre, ezanı işiten
kimse, birinci “Eşhedü enne Muhammeden Rasûlullah” denilince: “Sallu aleyke ya Rasûl = sana salât etsin, ey ’ın Peygamberi!” der. İkinci defa, “Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah” denilirken de “Karret aynî bike, ya Rasûl = Gözüm seninle aydın oldu/olsun, ey ’ın
peygamberi!” der. Bunları söylerken de, baş parmaklarının uçlarını
öperek gözlerine sürer ki, bunun müstahab olduğu ifade edilir. Gözüm
seninle aydın oldu... ne güzel bir söz. Hani, Türkçemizde “göz
aydınlığı” tabirini kullanırız.. çocuğu doğana, oğlu askerden gelene,
evladını evlendirene... hep “gözünüz aydın olsun” deriz ya!. İşte
“Karret aynî bike ya Rasûl”
sözünün karşılığı da aynı manadır. Yani, onun nam-ı celilinin her ilan
edilişinde âdetâ yeni bir viladete, yeni bir vuslata ve bambaşka bir
şeb-i arûsa şahit oluyor gibi “Ya Rasûlullah, Seninle gözümüz aydın
oldu” deriz: Sen geldin her şey karanlıktan kurtuldu, her varlık ışığa
gark oldu. Sen geldin, gözlerimizin içi aydınlandı, kalbimiz
aydınlandı, dünya aydınlandı, ukbaya giden yollar aydınlandı. Sen
geldin, yürüdüğümüz yollar nurlandı, adımımızı atacağımız, ayağımızı
basacağımız yerler aydınlandı.

Zaman Gazetesi Ailem Dergisi