İnsanın hayatındaki freni, ölümü düşünmektir.
İnsanın dünyadaki felaketi, türlü emellere sahip olmak, doymasını bilmemektir. Nefsin özelliği budur. Nefs, bana yeter demez. Her şeyi yer. Onun için Cenab-ı Hak, nefsi heyula isminde bir hayvana benzetiyor. Bu hayvanın özelliği de budur, ne yese doymaz.
Bir hükümdar, vezirine der ki:
— Ey vezir, üç derdim var, çare bul! Bazen çok sıkılıyorum, bazen çok öfkeleniyorum, bazen de kibirleniyorum, gururlanıyorum, bunlara bir çare bul. Öyle bir şey olsun ki, sıkıldığımda, ona bakınca rahatlayayım; kızınca, ona bakıp sakinleşeyim. Saltanatımla mağrur olunca da, ona bakıp tevazu sahibi olayım.
Vezir der ki:
— Bir yüzük yaptırıp, taşına ''Sonu ne olacak?'' yazdırın! O hâl zuhur edince, yüzüğe bakın!
Hükümdar yüzüğü yaptırır. Saltanatıyla mağrur olunca, o yüzüğe bakar, içinde bulunduğu nimet ve devletin sonu ne olacak diye düşünür. ''Elbet sonu ölümdür. Kıyamette hesabı var. Kötüye kullanırsan azabı var!'' der, mağrur olmaktan kurtulur.
Bir musibet geldiğinde de yüzüğe bakar, ''Madem ölüm vardır, üzülmek boşuna!'' diyerek rahatlar.
Kızdığı zaman, Sonu ne olacak? yazısını okur, ''Sonu ölüm olduktan sonra, kızsam ne çıkar'' der, gazabını yatıştırır.
