Ayyasin sonu
Herkesin birbirini tanidigi küçük bir kasabada, bir ayyas yaþiyordu Bütün gününü, gecelerinin çogunu kasabanin meyhanesinde geçiriyordu Evini, isini, çoluk-çocugunu çoktan unutmustu Bu yüzden herkes kendisine antipati duyuyordu Kimse kendisiyle ne dogru dürüst konusuyor, ne de selam alip veriyordu Bu haldeyken günün birinde vakti saati doldu ve öldü Kendisine yasarken duyulan hoþnutsuzluk ölümünden sonra bile sürdürüldü O kadar ki, namazini kilacak kimse çikmadi Cenazesi ortada kaldi Adamin karisi kocasinin ölüsünü bir küfeye koyup sirtina yüklendi ve gömmesi için o çevrede yasayan ve iyilik severligi ile taninan bir çobana götürdü Çoban bir çukur açip adami gömdü Ardindan herkes "Cehennemi boylamistir" diye dünüsünüyordu Aradan bir müddet geçti Beldenin ileri gelenlerin den biri rüyasinda ayyas adami cennette gördü "Adam canim rüyadir, rüyada hersey görülür" diye geçistirdi Ama her gece ayni rüya tekrarlaniyordu Hemen imama gidip durumu açti Imam da ayni rüyayi epeydir kendisinin de görmekte olduigunu söyledi Bunun üzerine akillarina bu adami gömen çobana gidip nasil gömdügünü, arka sindan ne söyledigini sormak geldi Birlikte çobana gittiler Selam sabahtan sonra hemen konuya girdiler:
- Bir süre önce defnetmen için karisi tarafindan sana bir cenaze getirildi Sen onu nasil gömdün? Gömerken ne dedin?
- Valla merakinizi anlamiyorum Biliyorsunuz ben cahil biriyim Bir çukur açtim, adami koyup üstünü kapativerdim
- Peki bu sirada hiç birsey söylemedin mi? Bir dua falan?
- Ben pek dua mua bilmem Yalniz sunu söyledim:
"Rabbim, simdiye kadar sen bana birçok misafir gönderdin misafiriyiz diye bana gele ni senin rizan için agirlamaya memnun etmeye çalistim Kirk yilda bir, bir misafir de ben sana gönderiyorum Sen de onu sanina uygun bir sekilde agirla"
